Prolog

/ Alice /

Gdyby ktoś powiedział mi, w wieku jedenastu, bądź dwunastu lat, jak potoczy się moje życie, nigdy bym w to nie uwierzyła. Nie sądziłam, że zostanę sierotą. Miałam jedynie brata, który troszczył się o mnie na tyle, na ile było go stać. Rodzice zginęli w katastrofie lotniczej, w dzień moich piętnastych urodzin. Był to dla mnie ogromny szok. Od tamtej pory, zaprzestałam obchodzić dotychczas najważniejsze dwadzieścia cztery godziny w moim życiu. Owszem, mieliśmy masę pieniędzy, które rodzice pozostawili na koncie w banku, ale to i tak nic nie zmieniało. William zajął się firmą ojca, starał się uszczęśliwić mnie na siłę. Jednak nie o to, w tej chwili chodzi. Teraz, gdy mam już pełne dwadzieścia lat, jestem po odwyku, mogę opowiedzieć swoją historię. Dokładnie mówiąc, byłam narkomanką, ćpunką, czy jak wy to nazywacie. Dałam się wciągnąć, czego bardzo żałuję. Na jakiś czas, straciłam moje trzy przyjaciółki, Vanessę, Scarlett i Elizabeth. Od dziecka, byłyśmy nierozłączne. Zawsze traktowałam je jak siostry i nie wyobrażałam sobie życia, dopóki nie poznałam chłopaka, który przewrócił mi  życie do góry nogami. Ale może zacznijmy od początku. Nazywam się Alice Jones, mam dwadzieścia lat i mieszkam w San Francisco. Wszystko zaczęło się od zwykłych zakupów, które robiłam w supermarkecie. Na swoje osiemnaste urodziny, dostałam od Willa samochód, miałam prawo jazdy od kilku miesięcy, więc postanowiłam zacząć użytkować prezent. Tak też około godziny dwudziestej pierwszej, mój brat poprosił, abym pojechała do sklepu po kilka potrzebnych mu produktów. Zgodziłam się bez żadnego ale.  Zawsze świetnie się dogadywaliśmy. Kiedy byłam mała, mama powtarzała, że jesteśmy rodzeństwem na medal. Wielokrotnie jej słowa, brzmiały mi w uszach, niczym dzwon. Rodzice wiele znaczyli w moim życiu. Na pewno jak w życiu, każdego z was. I może gdyby nie fakt, że oni zginęli, nie miałabym tak wielu problemów. Ludzie nie patrzyliby na mnie z pogardą... Ale wracając do tematu. Kiedy właśnie miałam zapłacić za zakupy, kasjer, obsługujący w tej chwili, zaczął bezczelnie mnie podrywać.

- Cześć ślicznotko – mruknął kokieteryjnie, unosząc jednocześnie obie brwi, ku górze. Nigdy nie pochwalałam sobie takiego zachowania, tym bardziej, że byłam dobrze wychowaną osobą. Jeszcze wtedy, miałam o sobie takie zdanie. Teraz, jest już inaczej. Jednak o tym powiem nieco później.

- Nie jestem żadną ślicznotką. Po drugie, to chyba nie ładnie podrywać klientów, prawda? – zapytałam, wkładając podawane przez szatyna produkty, do koszyka. On przewrócił teatralnie oczyma, podał cenę, którą miałam opłacić, a następnie grzecznie poprosił o mój numer telefonu. Oczywiście odmówiłam, no bo jakby inaczej. Nie żebym gardziła chłopakami pracującymi w supermarkecie. Po prostu nie podobał mi się jego styl bycia. Był zbyt wyrachowany i pewny siebie. Nie ceniłam tego u ludzi, chociaż bardzo często, obracałam się w owym towarzystwie. Westchnęłam bezgłośnie, jednocześnie odchodząc od kasy. Chwilę później, gdy wybierałam jeszcze gazetę w kiosku, Justin, bo tak miał na imię sprzedawca ( tak, wyczytałam to na plakietce ), zszedł na przerwę. Dorównał mi kroku i ponownie zaczął prowadzić rozmowę.

- Proszę, daj mi swój numer. Dla ciebie to kilka cyfr, dla mnie są one magiczne – zachichotałam cicho, słysząc jego słowa. Szatyn odprowadził mnie do samochodu, nadal prosząc o jakikolwiek kontakt. Gdybym mu wtedy nie uległa, może wszystko byłoby inaczej. Może nie musiałabym marnować życia na szpitale psychiatryczne, odwyki, terapie. Nie przyniosłabym wstydu bratu i między innymi sobie. Wielokrotnie zadawałam ciągle to samo pytanie. Co by było gdyby? Wiem, że już nie mogę na nie odpowiedzieć. Lecz mimo wszystko, nic bym nie zmieniła. Nie żałuję, że poznałam nowych ludzi, że po raz pierwszy naprawdę się zakochałam.Współczuję tylko swoim bliskim, którzy musieli mnie w tamtym czasie znosić...

Z każdego labiryntu jest jakieś wyjście, tylko jak je znaleźć?